We zijn al om half acht in de auto gestapt. Dylan gaat vandaag ook mee naar het ziekenhuis. Hij wilde ook wel eens zien wat we in het ziekenhuis doen. We ruilen eerst in Kapelle van auto met opa omdat papa zijn auto nog geen winterbanden heeft. Daarna snel door naar Utrecht en ondanks het winterweer zijn we er al om negen uur. We kunnen niet dichtbij het ziekenhuis parkeren omdat ze de verbinding aan het maken zijn tussen het Wilhelmina Kinderziekenhuis en het nieuwe gebouw voor het Prinses Maxima Centrum. Dit gaat nog tot en met januari duren. Papa zet ons dicht bij de voordeur af en parkeert zelf verderop in een parkeergarage.
Op de afdeling gaat het aanprikken weer makkelijk maar er komt weer geen bloed uit voor de controles. Met veel moeite krijgt de verpleegkundige een paar kleinere buisjes vol. Daarna kunnen we gelukkig snel door naar dokter Bruin. Eigenlijk hadden we een afspraak om twaalf uur maar we kunnen eerder langskomen. We hopen dat we vandaag alles snel kunnen doen zodat we naar huis kunnen voordat het echt gaat sneeuwen! Helaas is mijn Hb waarde maar 4,2. Hierdoor word ik moe en heb ik weinig energie. Om dit weer een beetje te verhogen moet ik weer een bloedtransfusie. Dit is niet zo erg maar het duurt minimaal drie uur! Papa en mama overleggen nog met de dokter of dit ook in Goes kan. De dokter vindt het toch beter als het nu direct wordt gedaan.
Terug op de afdeling krijg ik snel mijn chemo's. Eentje duurt een paar minuten (push) maar de tweede moet een uur inlopen en daarna moet er ook nog een half uur gespoeld worden met vocht. Ondertussen gaat papa met Dylan voetballen op het dak. Om half één kan de eerste zak met het bloed (280 ml) inlopen. Daarna moet er nog 70 ml uit een andere zak. Ondertussen wordt regelmatig mijn temperatuur en mijn bloeddruk gemeten. Ondertussen speelt Dylan nog een paar spelletjes op de IPAD en gaat hij met papa nog tafelvoetballen in de hal . Mama en ik maken allebei nog een Mandela-kleurplaat met hele kleine vakjes.
Op de afdeling begint iedereen zich ook wel zorgen te maken over het weer. Het begint steeds harder te sneeuwen en de verpleegkundigen worden ook een beetje nerveus omdat het Openbaar Vervoer misschien niet meer rijdt. Papa en mama beginnen ook te twijfelen of we wel terug naar Zeeland naar moeten rijden. Om iets voor half vijf zijn we klaar en gaan we toch proberen om naar Zeeland te rijden. Het eerste stuk gaat eigenlijk sneller dan normaal maar in Brabant en Zeeland ligt er steeds meer sneeuw op de weg en wordt het ook donkerder. Papa rijdt voorzichtig door en om zeven uur zijn we veilig thuis! Eigenlijk niet eens veel langer als normaal :-)
X Jade
