· 

(On)verwacht bezoek

De dag begint rustig en Jade slaapt tot een uur of half negen. In het weekend is het rustig in het ziekenhuis en er zijn geen activiteiten. De aflevering van 'Wie is de mol' was toch wel ingewikkeld dus kijken we eerst maar naar 'Moltalk'. Ook hier worden we niet veel wijzer van.

 

Gelukkig is er dan altijd nog bezoek. Rond elf uur komt Hans met de kinderen langs. Zij hebben het verjaardagscadeau van Jade al meegenomen. Het is het spelletje 'Speed Cups' en dat moet natuurlijk gelijk gespeeld worden. Ook vandaag mag Jade los van haar infuus en sonde en kan ze even vrij door het ziekenhuis lopen. We komen weer uit in de voetbalkooi. Het is toch wel lekker om even frisse lucht in te ademen en een beetje te bewegen.

 

 

Als Hans en de kinderen weer naar huis zijn, is het tijd voor een film. We kijken de film 'Vaiana'. Het gaat over de tiener Vaiana, dochter van een opperhoofd. Ze gaat op zoek naar de halfgod Maui. Samen met Maui vertrekt ze op een avontuurlijke reis over de oceaan op zoek naar het legendarisch eiland 'Te Fiti' om haar volk van de ondergang te redden.

 

Net voordat de film klaar is, komt Judith op bezoek. Jade vindt dat heel gezellig. Ze stelt zelfs voor dat papa naar huis gaat en dat Judith vannacht blijft slapen. Judith blijft lekker lang. We eten met zijn drieën het eten van Jade op en nog wat lekkere dingen uit het restaurant.  Na 'United Stuff of America' en het Jeugdjournaal gaat Judith toch echt naar huis. 

 

Met de verpleegkundige bespreek ik de dag van morgen. Het ziet er toch echt wel naar uit dat Jade morgen naar huis mag. De koorts is al een paar dagen weg, de buikpijn is bijna weg en ze is een stuk fitter dan vorige week. De meeste voorbereidingen zijn getroffen. We hebben sondevoeding thuis, er is contact met de thuiszorg Allévo geweest over de sonde, Olga en ik kunnen allebei de sonde aansluiten en de medicijnen zijn besteld. Wel zijn de bloedwaarden van Jade niet heel hoog dus zou ze eigenlijk wel een bloedtransfusie kunnen hebben. Maar dat gaan we morgen wel zien...

 

- Marcel