De laatste dagen gaat het beter met Jade. De pijn in haar borst is zo goed als verdwenen en haar temperatuur is regelmatig rond de 37,5° en niet meer dan 38,5°. Ik heb de hoop dat we vandaag naar huis morgen zodat Jade net nog een paar dagen thuis kan zijn voordat ze met de volgende behandeling van 5 dagen in het ziekenhuis gaat beginnen. In eerste instantie zegt de verpleegkundige dat ze niet verwacht dat Jade naar huis mag maar na een gesprek overleg komt ze terug. Ze vraagt of ik even op de gang wil komen en vertelt dat Jade misschien toch naar huis mag maar dat ze dat niet aan Jade wil vertellen om teleurstelling te voorkomen. Het hangt af van haar bloedwaarden. Als ik terug bij Jade ben, is het eerste wat ze vraagt: "Wat heeft de verpleegkundige vertelt?". Er zit niet veel anders op om te vertellen dat ze misschien vandaag naar huis mag. Jade snapt ondertussen heel goed hoe het werkt in het ziekenhuis en we vertellen haar eigenlijk alles.
Totdat we het zeker weten, wordt Jade even afgekoppeld van infuus en sondevoeding. Ze is heel fit en ligt niet op bed maar zit op de bank een spelletje te doen. Nu de sondevoeding uitstaat heeft ze opeens zin in een croissant uit het restaurant en ze wil die wel gaan halen. In de rolstoel gaan we naar beneden. Eerst langs het winkeltje met knuffels en daarna na het restaurant. In het restaurant ziet ze opeens tomatensoep en daar heeft ze wel trek in. We zoeken een tafeltje in de hal zodat we de ingang in de gaten kunnen houden. Niet veel later komen Olga en opa binnengelopen. We gaan stiekem achter ze aan en ik geef Jade een harde zet in de rolstoel zodat ze langs Olga en opa racet. Ze zijn verbaasd dat ze Jade in de hal zien en dat ze zo fris en fruitig is. We blijven nog even in de hal zitten zodat Jade haar soep nog een beetje op kan eten. Daarna gaan we terug naar de afdeling.
Op haar kamer zitten twee mensen met de Regenboogboom. Ze willen voor Jade een liedje zingen en haar ondertussen uitleggen hoe ze af en toe aan het ziekenhuis kan ontsnappen door zelf een plek te bedenken waar ze graag zou willen zijn en daar dan in gedachten naar toe kan gaan. Jade heeft dit al een keer gehoord en is ondertussen met de verpleegkundige met andere dingen bezig. Opeens zit Jade in de rolstoel op schoot bij de verpleegkundige en racen ze de kamer uit. Een paar minuten later komen ze langs gescheurd, geduwd door één van de artsen. Jade heeft grote lol. Uiteindelijk komen ze weer terug op de kamer en kunnen de mensen van de Regenboom hun lied en verhaal afmaken.
Om één uur komt de verpleegkundige terug bij Jade met het 'goede' nieuws: Jade mag morgen naar huis! Morgen? Ik was ervan overtuigd dat Jade vandaag naar huis zou kunnen. Dit komt ook veel beter uit omdat we nu een auto in Utrecht hebben. Blijkbaar heb ik dat vanochtend niet goed begrepen maar het is niet anders. Ze gaan vandaag stoppen met de antibiotica via het infuus en dit vervangen door antibiotica die Jade zelf kan slikken. De temperatuur was net nog aan de hoge kant (38,1°) wat ook een reden is om net nog een dagje te blijven. De afspraak van donderdag wordt verzet naar vrijdag zodat Jade een dagje 'echt' thuis kan zijn. Gelukkig heb ik een collega uit Goes, die vandaag in De Bilt aan het werk is en kan ik samen met opa meerijden naar Zeeland. Olga kan dan de auto houden en morgen samen met Jade naar huis rijden.
Jade is ondertussen op bed gaan liggen als de verpleegkundige de medicijnen komt brengen die ze in moet nemen. En dat is net de druppel... Jade wordt boos en wil geen pillen meer hebben. Als Olga het toch probeert, begint Jade te slaan en te schoppen. We laten het even rusten maar de boosheid blijft en loopt alleen maar op. Jade begint aan haar lijnen te trekken en wil de sonde uit haar neus trekken. Er zit niet veel anders op dan haar vast te houden op bed zodat ze zichzelf geen pijn doet. Ze blijft tegenstribbelen en wil niet rustig worden. De verpleegkundige en de arts komen kijken maar kunnen niks veranderen. Dit is de eerste keer dat Jade zichzelf zo laat gaan en laat zien dat ze er helemaal klaar mee is. Ze heeft geen zin meer in het ziekenhuis, de medicijnen, de sonde. Stomme ziekte! Ze wil gewoon zichzelf weer zijn met mooie krullen en lekker kunnen spelen met haar vriendinnen.
De boosheid houdt lang aan maar op den duur kalmeert ze een beetje en kan Olga de handen van Jade loslaten. Voor opa en mij is het tijd om naar Zeeland te gaan. Mijn collega staat te wachten en we rijden met zijn drieën naar huis. Van Olga hoor ik dat het de rest van de middag goed was gegaan maar dat Jade toch flink boos is geworden toen de volgende medicijnen werden gebracht. Uiteindelijk heeft ze alle wel medicijnen ingenomen en zijn ze op tijd gaan slapen.
Het was een dag met hoogtepunten en diepe dalen.
- Marcel