Als het goed is mag Jade naar huis maar dan moet eerst de afdelingsarts toestemming geven. En voordat het zover is, moet de verpleegkundige 'op visite' bij de arts om de afgelopen nacht en de controles door te nemen. Terwijl we wachten en stiekem al wat inpakken, worden we gebeld door het ziekenhuis in Goes om de afspraak voor vrijdag te bevestigen... een teken dat ze naar huis mag.
Voor Olga en mij blijft het een beetje dubbel. Het ene moment heeft Jade heel veel buikpijn en is ze erg misselijk ('s ochtends en 's avonds) , het andere moment gaat het goed en heeft ze zin om iets te ondernemen ('s middags). Als ze niet lekker is, zijn we beter af in het ziekenhuis maar als het goed gaat, zijn we beter thuis.
Om half twaalf krijgen we het verlossende woord: ze mag naar huis!!
We pakken de laatste spullen in enr terwijl Olga en ik onze spullen met een rolstoel en een karretje naar de auto brengen, werkt Jade met de juf voor school. Voor ons ook een mooie gelegenheid om snel een broodje te halen in het restaurant. Als we terug zijn naar de apotheek om de benodigde medicijnen op te halen en daarna nog een gesprek met afdelingsarts. De arts heeft weinig nieuws te vertellen. Thuis mag Jade in principe alles doen, we moeten heel erg oppassen met de zon en de wond op haar voet in de gaten houden. Zodra ze koorts krijgt of iets dergelijks moeten we bellen met het ziekenhuis.
Nu rest er nog één ding, Jade haar infuus afsluiten. Haar kastje blijft wel aangeprikt omdat we vrijdag toch naar Goes moeten. Jade stribbelt tegen... ze wil niet naar huis. Ze voelt zich veilig in het ziekenhuis en weet niet wat ze thuis allemaal kan verwachten. Met een beetje moeite, lukt het uiteindelijk. We nemen afscheid van afdeling 'Brug' en gaan richting de uitgang. Toch nog een tussenstop op de tweede verdieping om naar de muurschildering (gebaseerd op Jade haar tekening) in één van de behandelkamers te kijken. Om kwart voor drie zitten we dan eindelijk in de auto terug naar Goes. Nog een heel gedoe trouwens om Jade tijdens de rit niet in de zon te laten zitten. In de auto is Jade erg boos op ons en verdrietig omdat ze naar huis 'moet'. Als dit zou blijft de komende dagen, zou je bijna terugrijden naar het ziekenhuis. Pas als we een poosje thuis zijn, gaat de spanning bij Jade eraf en is ze toch blij om thuis te zijn.
Na het avondeten met zijn vieren even de stad in om een ijsje te halen. Op de terugweg langs haar vriendinnetje gelopen om gewoon even 'hallo' te zeggen. Dit zijn de momenten waarom het zo fijn is om thuis te kunnen zijn!
- Marcel