Het weekend is achter de rug en vandaag staat er genoeg op het programma. Olga komt samen met opa Jaap en oma Ella naar Utrecht, meester Daan komt voor school, de pedagoge komt een uurtje een spelletje doen en Eliane komt een uurtje kunstelen. Genoeg afleiding en Jade is best wel 'zen'. Ze heeft goed geslapen en heeft wel last van haar buik maar veel minder dan afgelopen weken. Eén ding wat niet leuk is, moet vandaag ook gebeuren: het opnieuw aanprikken van haar kastje. Dat is voor latere zorg. Eerst Squla doen op de iPad en wachten op het bezoek.
Net als Olga, opa en oma er zijn, wordt net het naaldje uit haar kastje gehaald. Dit gaat heel rustig en zonder problemen. Verdovingszalf (Emla) wordt op de huid boven haar kastje geplakt zodat ze over een uurtje kunnen aanprikken. Ondertussen komt Eliane langs om verder te gaan met haar kunstwerkje van vorige week. Ze zijn toen begonnen met 'tekenen met draad'. Terwijl Jade lekker bezig is, zitten wij buiten op het terras koffie te drinken en taart te eten. De tijd van Eliane is beperkt en na een uurtje gaan ze afronden. Het is net na het middaguur. Jade en Eliane overleggen wat de volgende keer nog moet gebeuren. Misschien volgende keer iets uithalen en opnieuw doen. Jade wordt wat stiller... Eliane neemt afscheid en gaat met haar kar met knutselspullen de gang op.
De minuten daarna begint Jade aan de infuuspomp te trekken en trekt een lijn uit één van de zakken met vloeistof. Ze is nu niet aangeprikt dus is dit niet heel erg. Dit is het begin van een middag waarin Jade heel erg boos is. Ze is boos op Olga, mij en alles en iedereen. Haar 'emmertje' is afgelopen dagen/weken volgelopen en dat moet er nu allemaal uit. Het enige wat we kunnen doen, is het laten gaan, zorgen dat ze zichzelf en ons geen pijn doet en dat ze niks kapot maakt. De verpleging kan niks voor ons doen. Terwijl Olga bij Jade blijft, overleg ik met de psychologe. Conclusie: voor nu laten gaan en de komende tijd proberen om met zijn drieën manieren te bedenken zodat Jade haar 'emmertje' niet overloopt en eerder haar boosheid kan ventileren. Makkelijker gezegd dan gedaan.
Na het gesprek met de psychologe ga ik terug naar de kamer van Jade. Olga heeft het zwaar met Jade maar ik kies ervoor om me er even niet mee te bemoeien. Ik ga naar opa en oma. Ze zitten veel in het 'park'. Een ruimte dichtbij de kamer van Jade waar je uit kan kijken over de weilanden achter het ziekenhuis. Ze hebben een beetje aanspraak van andere ouders. Ondanks alles blijven ze in de buurt en proberen te helpen waar het kan.
En dan merk je dat in het ziekenhuis 'gewoon' alles doorgaat. De afdelingsarts spreekt me aan en vertelt dat Jade morgen met de ambulance naar het ziekenhuis van Goes wordt gebracht. De bacteriën (stafylokok en streptokok), die ze heeft opgelopen door een vies lijntje, zijn goed te behandelen. De normale gang van zaken is dat ze dan in Goes (shared care ziekenhuis) verder wordt behandeld. Waarschijnlijk kan ze deze week nog naar huis. Met dit nieuws verandert er van alles in onze planning (zover we die al hebben). Ik wil eigenlijk in het ziekenhuis blijven bij Jade en Olga maar opa en oma moeten ook naar huis. Zij gaan nu met de trein naar huis.
Inmiddels begint Jade te bedaren, het is nu een uur of vier. Ze is een beetje aanspreekbaar. Ze laat merken dat ze aangeprikt wil worden. Ik ga snel de verpleegkundige halen. Rond deze tijd gaat de dagdienst naar huis en komt de avonddienst maar het lijkt me beter om net nog de verpleegkundige van de dagdienst Jade aan te laten prikken. Gelukkig had ze dit zelf ook bedacht. Alles wordt klaargemaakt en tien minuten later is ze aangeprikt.
Als een blad aan een boom keert alles om. Jade is rustig en wil graag een spelletje doen met opa en oma. En om het nog gekker te maken... we gaan met zijn allen zelf eten koken in de eet- en woonkamer. Jade loopt nu weer over van ideeën. Ik heb vorige week een 'Sprocket' (draagbare printer) gekocht. Hiermee kan Jade foto's maken met een smartphone, de foto's bewerken en direct printen op een sticker. Deze stickers kan ze in haar vriendenboekje plakken. In dit boekje schrijven alle verpleegkundigen, pedagogen en artsen maar meestal hebben ze geen foto. Maar nu dus wel! Zo wordt het een heel leuke herinnering aan alle lieve mensen die ze heeft leren kennen in het ziekenhuis. Jade gaat gelijk op jacht om iedereen te vragen of ze op de foto willen.
Terwijl Olga kookt, doen oma en Jade een spelletje en leest opa een boekje. Na het eten bespreken we de planning voor de komende dagen. Jade ziet het wel zitten om morgen naar het ziekenhuis van Goes te gaan. Het ritje met een ambulance helpt zeker mee. Ik ga vanavond naar huis met opa en oma. Zoveel mogelijk spullen pakken we in en gaan mee in de auto. Dylan is door opa Roel en oma Ineke opgehaald, blijft daar slapen en wordt morgen naar school gebracht.
's Avonds heeft Jade praatjes voor tien! Ze is foto's aan het maken en moppen aan het vertellen aan de verpleging. Voor het slapen gaan, vertelt ze Olga dat ze het 's ochtends al aan voelde komen. Ze voelde zich een beetje down, de sommen die ze moest doen op Squla lukten niet helemaal en ook de opmerkingen van Eliane vielen niet in goede aarde... allemaal druppels in een veel te volle emmer.
- Marcel
