We hadden gehoopt dat Jade vandaag al thuis was geweest. We hadden een afspraak staan met twee mensen van stichting 'Make a Wish' maar die hebben we al voor de zoveelste keer af moeten zeggen. Paul en Barbara wilden ook op bezoek komen in Goes maar komen nu naar Utrecht gereden.
Samen met oom Hans, tante Kim, Luuk en Veere gaan Dylan en ik met een sloep varen op het Veerse Meer. Het is perfect weer en onder leiding van kapitein Kim varen we de haven van Kortgene uit richting het stadje Veere. Dylan, Luuk en Veere staan om beurten achter het roer. Het varen is simpel. Zorg dat je tussen de groene en rode boeien blijft, vaar aan de rechterkant en geef boten van rechts én zeilboten en werkboten voorrang. En dan kan een kind de was doen. We stoppen bij een eilandje om te zwemmen en varen dan verder tot een nieuw Fletcher hotel aan het Veerse Meer. Tijd voor een welverdiend bakje koffie. We hebben te weinig tijd om naar het stadje Veere te varen en gaan in één streep terug naar Kortgene. Na precies vier uur varen, leggen we aan in de haven. Het was een leuk boottochtje en de kinderen hebben genoten! Als afsluiting rijden we naar het strand om lekker te zwemmen.
In het ziekenhuis gaat het eigenlijk hetzelfde als de voorgaande dagen. Jade voelt zich niet heel lekker. De medicijnen geven een raar gevoel in haar buik en ze heeft weinig zin om iets te eten. Iets anders wat de laatste dagen opvalt, is dat Jade haar handen trillen en dat ze wat moeilijker beweegt.
's Ochtends gaat ze aan de slag met meester Daan en Eliane de kunstenares. Het gaat niet vanzelf maar ze doet het toch. 's Middags komen Paul en Barbara op bezoek. Bezoek is altijd een welkome afleiding. Na een poosje op de skelters geracet hebben, gaan ze een Slush Puppy halen in het Wilhelmina Kinderziekenhuis. Helaas net te laat, de winkeltjes zijn al dicht. Jade wil dan graag iets anders lekkers hebben: een bord met paste met tomatensaus. Barbara en Olga rijden naar de supermarkt en koken terwijl Paul met de kinderen een spelletje speelt. Jade eet behoorlijk wat op. Een goed teken en een bevestiging dat ze morgen toch echt naar huis kan.
- Marcel
