De nacht verliep op zijn zachtst gezegd een beetje apart. Om drie uur ‘s nachts moet Jade naar de wc. Niks bijzonders totdat ze merkt dat haar PICC-lijn (infuus) uit haar arm is gegaan en op de grond ligt. Ze blijft rustig en belt de verpleging. De verpleegkundige staat ook raar te kijken. Dit kan helemaal niet. De lijn is met een kliksysteem met een pleister op haar arm geplakt. Vanaf daar gaat er een dun slangetje in haar arm. Via een ader loopt dit slangetje tot onder haar sleutelbeen. Dus de pleister heeft losgelaten, het kliksysteem is open gegaan en er is 30 centimeter slangetje uit haar arm gegaan zonder dat ze hier iets van gemerkt heeft.
Sinds gisteren middag heeft ze naast haar PICC-lijn ook een infuus via haar PAC. Ik denk dat deze lijnen een beetje in de knoop hebben gezeten of anders achter het dekbed zijn blijven hangen toen Jade van de ene zij op haar andere zij is gaan liggen. Er is spanning op de lijn komen te staan, het kliksysteem is losgeschoten en de lijn heeft Jade er uit getrokken. Ze heeft er niks van gemerkt.
Voor de zekerheid overlegt de verpleegkundige nog even met een collega. Aangezien het wondje mooi is opgedroogd en de medicijnen over het andere infuus lopen, kan ze gewoon verder slapen alsof er niks gebeurd is. Gelukkig slaapt ze snel verder en worden we om een uur of negen pas wakker.
‘s Ochtends probeert Jade met meester Daan te werken. De laatste dagen gaat dit niet zo goed. Ze zijn vrijdag begonnen met een toets van rekenen. Toen ging het al niet, gisteren ook niet en vandaag weer niet. De sommen zijn niet het probleem. Ze kan de sommen zo uitrekenen maar het duurt langer dan normaal. Jade merkt dat haar concentratie niet zo goed is. Als ze dan de methode, die ze eigenlijk moet gebruiken, ook niet kent en als ze het ook nog perfect wil doen, wordt ze boos. Samen met meester Daan proberen we het een kwartiertje maar besluiten dan om te stoppen. Dit is voor niemand leuk. School moet wel leuk en ontspannen blijven. Als meester Daan weg is, wil ze verder met de sommen. Ze is wat rustiger en maakt de toets toch af.
Niets veel later komt Olga binnen. Zij blijft de komende dagen weer bij Jade. Ze heeft twee tassen met cadeaus bij. Eentje met bakspullen van juf Natasja en eentje van ons buurmeisje Fiene met o.a. diamondpainting en een Schleich-paardje. Jades dag is al weer goed.
De arts komt langs om het laatste nieuws te bespreken. De artsen zijn tevreden. Jade eet goed, slikt de medicijnen zelf en heeft weinig klachten. Toch hebben ze in de bloedkweek gezien dat ze misschien een virus heeft. Het CMV-virus. Jade heeft dit als kind een keer gehad (zoals zoveel kinderen maar niemand weet dit eigenlijk). Het lijkt een beetje op griep en is na een paar dagen weg. Nu Jade geen weerstand heeft kan dit opnieuw geactiveerd worden. Niks ernstigs maar ze willen dit even in de gaten houden. Op woensdag doen ze een nieuwe bloedkweek om te kijken of het echt doorzet. Ze vertelt ook dat vrijdag een CT-scan van haar longen wordt gemaakt om te kijken hoe het daarmee staat. De verwachting is dat er niks meer te zien is. Hier kunnen ze dan ook de medicijnen op aanpassen (afbouwen Ambisome naar twee keer per week in plaats van dagelijks). Conclusie is dat Jade beter na het weekend naar huis kan gaan.
Olga en ik kletsen een beetje bij over mijn dagen in Utrecht maar ook over de dagen in Goes van Olga en Dylan. We kunnen zelfs nog even met zijn tweeën op de fiets naar de supermarkt. Jade doet ondertussen een spelletje met de pedagogisch medewerkster. Als Olga en ik terug zijn, moet ik vertrekken naar Goes om Dylan op tijd op te halen bij de BSO.
Waarschijnlijk ga ik komende week voor de laatste keer een paar dagen bij Jade in het ziekenhuis slapen. Best raar. Het aftellen is begonnen!
- Marcel