Iets voor negenen staan Olga en oma Ella al voor de deur. Ze willen afscheid nemen van Jade voordat ze met de ambulance naar Utrecht gaat. Het is maar goed dat ze allebei vroeg zijn gekomen want de mannen van de ambulance staan inmiddels al met de brancard op de afdeling. De laatste puntjes worden door de verpleegkundige overgedragen. Onderweg gaan we nog even stoppen om te starten met medicijnen. Jade wordt ingesnoerd en naar de garage gereden. De nieuwste brancards worden tegenwoordig allemaal voorzien van moderne snufjes. Met een paar drukken op een knop gaat de brancard van de laagste stand heel rustig en vloeiend naar de hoogste stand. Het inladen van de brancard gaat ook al zo snel en makkelijk. Het tillen van een brancard hoeft en mag tegenwoordig (bijna) niet meer. Nog een laatste kus voor Olga en oma Ella en we zijn onderweg naar Utrecht.
De reis verloopt voorspoedig en binnen anderhalf uur staan we op het parkeerterrein van het PMC. Normaal gesproken heeft een ziekenhuis een speciale ingang voor de ambulance. In het PMC is dat nog wel een dingetje. Die ingang wordt nu nog veel gebruikt voor de opslag van materialen en voor aannemers om werkzaamheden uit te voeren. De ambulancebroeder stapt even uit om polshoogte te nemen.Het lijkt hem niet verstandig om Jade daar uit te laden. We rijden een stukje terug naar de hoofdingang. Hoe kan het ook anders... als je al zo vaak in het PMC bent geweest, ga je door de hoofdingang naar binnen!
Het is iets over elven als we bij de receptie staan op de derde verdieping. Het PMC wist dat we zouden komen maar de kamer van Jade is nog niet beschikbaar. Tijdelijk mogen we even op een isolatiekamer op de dagbehandeling wachten. De ambulancebroeders leveren Jade netjes op haar kamer af. Voordat ze afscheid nemen, krijgt Jade nog een medaille als aandenken. Nu begint het wachten totdat ze aan de beurt is om onder narcose te gaan. Het zou fijn zijn als dit zo snel mogelijk kan omdat Jade sinds gisteravond acht uur niks meer gegeten heeft. Inmiddels is haar 'eigen' kamer klaar dus gaan we met onze spullen naar afdeling Brug. Meester Daan en Marije (pedagogisch medewerkster) komen even langs om bij te kletsen. En de arts komt uitleggen wat de plannen zijn voor nu en de komende dagen. Voor vandaag is het verwijderen van de PAC en het prikken van een nieuw infuus het belangrijkste maar er is nog geen garantie dat ze ook daadwerkelijk aan de beurt komt vandaag. Morgen hopen ze dan bloeduitslagen te hebben over haar weerstand. Ze kunnen dan bepalen wat voor, hoe lang en hoe Jade de komende weken medicijnen krijgt. Als ze dat weten kunnen we met zijn allen besluiten of Jade een alternatief voor haar kastje (PAC) moet krijgen.
Na lang wachten mag ze dan eindelijk om vijf uur richting afdeling DromeNdaris in het Wilhelmina Kinder Ziekenhuis. Samen met haar 'eigen' verpleegkundige lever ik haar af op de operatiekamer. De anesthesist kletst met Jade een beetje over paarden en spuit ondertussen de slaapmelk in. Jade is blij want ze blijft wakker totdat er 10 ml is ingespoten (normaal haalt ze het tot 8 ml). Ik geef haar een kus en ga dan naar de wachtkamer (vier stoelen op een gang :-). De anesthesist vertelde nog dat ze geluk had dat ze vandaag aan de beurt is gekomen. Normaal gesproken moet Jade in een aparte uitslaapkamer bij komen van de narcose omdat ze een verlaagde weerstand heeft. Maar ze hebben te weinig personeel om het zo doen. Gelukkig hebben ze een oplossing bedacht: Jade mag bij de anesthesist uitslapen op de operatiekamer.
Nog geen half uur later mag ik terug naar de operatiekamer. Jade is al goed wakker en aan het kletsen met de anesthesist. Alles is goed gegaan. Haar kastje is eruit en zit nu in een bakje wat ze mee naar huis kan nemen. Het nieuwe tijdelijke infuus zit in haar linker onderarm. Niet veel later worden we dan ook opgehaald door onze verpleegkundige, die ons mee terugneemt naar de kamer. Dat is ook weer achter de rug. Als het de komende 24 uur goed blijft gaan, kan ze donderdag naar huis!
- Marcel
