Het ritje van 150 kilometer kennen we ondertussen wel. Met de drukte op de weg valt het gelukkig mee en we zijn netjes op tijd in het ziekenhuis. Het begint zoals altijd met bloedprikken. Jade hoopt op een vingerprikje maar blijkbaar is er meer bloed nodig voor extra onderzoek en moet het uit haar arm gehaald worden. De verpleegkundige is heel rustig en stelt Jade goed op haar gemak. De benodigde buisjes met bloed zijn gevuld en als beloning krijgt Jade een tatoeage op haar arm. Daarna moet ze nog gemeten en gewogen worden. Haar gewicht is 32,0 kilogram. Afgelopen weken is ze meer dan 6 kilo afgevallen.
Een uurtje later zitten we met twee van onze artsen in een spreekkamer. Jade mag vertellen hoe het met haar gaat. Zoals zo vaak vertelt ze niet veel en laat ze het antwoorden vooral over aan Olga en mij. De conclusie ligt voor de hand. Jade eet en drinkt te weinig en is afgelopen weken te veel kilo's kwijtgeraakt. Het is duidelijk waar dat door komt. Ze heeft buikpijn, is misselijk en heeft daarom geen behoefte om te eten of te drinken. Waar de klachten vandaag komen is niet zo makkelijk te beantwoorden. Het kan zijn dat ze buikpijn heeft omdat ze te lang niet heeft gegeten, het kan zijn omdat ze niet meer durft te eten omdat ze denkt dat ze alles uitspuugt, het kan een virus of bacterie zijn die ze heeft opgelopen of het kan een (lichte) vorm van transplantatieziekte zijn. Het belangrijkste is dat ze zo snel mogelijk weer gaat drinken en eten. De enige oplossing daarvoor is een sonde. Nu was Jade daar al op voorbereid maar toch is het een grote tegenvaller. Jade ziet niet zozeer op tegen het inbrengen van de sonde maar is wel erg bang dat ze hem binnen de kortste keren weer uitspuugt. Als ze wil, mag ze ook in het ziekenhuis blijven zodat ze niet terug naar huis hoeft in de auto. Er bestaat sowieso een kans dat ze niet goed reageert op de sondevoeding en dat ze meer last van haar buik krijgt. In dat geval moet ze alsnog worden opgenomen en wordt er een gastroscopie gepland. Het kan zo maar zijn dat ze dan twee weken in het ziekenhuis moet blijven. We besluiten om het in stappen te doen. Eerst maar een sonde, kijken we daarna wel verder.
Het inbrengen van de sonde gaat eigenlijk zonder problemen. Jade wil zelf (altijd) het eerste stuk doen. Ze doet dan dus zelf het uiteinde van de sonde in haar neus totdat deze langs het lastige stukje achterin haar keel is gegaan. Daarna neemt de verpleegkundige het over en duwt de sonde verder totdat deze op de goede plek zit. Het slangetje gaat zo'n 50 centimeter in haar neus. De eerste stap is gezet. Nu even op adem komen en kijken of ze sonde niet gelijk uitspuugt. We gaan even weg van de afdeling en belanden in de muziekstudio om een paar liedjes op een keyboard te spelen. Een uurtje later overleggen we weer met de arts. Jade wil en mag naar huis! Maar als het niet gaat met de sonde, de buikpijn erger wordt of als Jade koorts krijgt, moeten we meteen contact opnemen en wordt ze waarschijnlijk opgenomen.
We zijn iets voor zessen in Goes en kunnen Dylan net ophalen bij de BSO. Snel wat eten en ondertussen de eerste aflevering van 'Wie is de mol' terugkijken. Heel veel tijd is er niet want Olga en ik hebben nog een ouderavond op school over het Voortgezet Onderwijs. Willen we toch wel naar toe. Gelukkig zijn er dan altijd wel de opa's en oma's die op willen passen. Als we terug komen, zitten de kinderen nog beneden. Komt goed uit want we moeten nog beginnen met vocht door de sonde te geven. We beginnen heel voorzichtig, in totaal 10 milliliter per uur, niet veel meer als een eetlepel. Nu maar hopen dat het snel beter gaat.
- Marcel